یافتن همسر در صورت عدم توازن عظیم جنسی در چین نهایت دشوار است و باشندگان عملگرای چین شیوه بدیل اعمار سعادت خانوادگی — خریدن همسر — یافته اند. نشریه «Lenta.ru» معلوم نموده که بازار عروسان در کشور، جای که حفاظت کننده کانون خانوادگی را میتوان در دیگ مناسب انتخاب کرد، چگونه کار مینماید.
ولایت یون نان — در سرحد چین و ویتنام قرار دارد. در جمله هزاران نفر در ستیشن ریل شهر کونمین پولیس همسران جوان مشاهده میکند. توجه آنها را برخورد مشکوک جفت زوج ها:مرد بطور به مشکل محسوس هرچند دقیقه به دور و بر خود نگاه میکند، بخود جلب میکند. زن همراه او، با سر خم، با قدم های شمرده راه میرود و یک قدم هم از او دور نمی شود. پولیس به این جوانان نزدیک میشود و چند سوال را از آنها می پرسد. مرد در پاسخ میگوید:«او به زبان پوتونهوا (زبان رسمی چین — تبصره «Lenta.ru») صحبت نمی کند». پولیس با بدگمانی از دختر شرمندوک می پرسد، اسناد تان را نشان دهید. او با ترس گاهی به مردم در یونیفورم و گاه به شوهرش نگاه میکند. کارت هویت او جعلی ثابت میشود و هردو را به ماموریت پولیس برای روشن ساختن قضیه می برند.
بعد از تحقیق معلوم میشود که «همسران» در واقع — تاجران انسان ها اند و جنس او این زن است که به زودی به قریه فرستاده خواهد شد و به چینایی به همسری داده خواهد شد که در بدل عروس جوان ده ها هزار یوان پرداخته است. ولی این عروسی تقدیراً صورت گرفته نتوانست. بعداً در خبرها گفتند که در نتیجه این بررسی مشخص 33 دختر ویتنامی نجات داده شدند و 78 شخص مظنون به سازماندهی تجارت انسان ها بازداشت شدند. اما این یگانه مورد در شبکه عظیم ارسال عروسان ویتنامی به چین نمی باشد.
در ولایات جنوبی چین برده فروشان دختران به سن از 13 تا 20 سال را از ویتنام به بهانه کارگران مهاجر یا توریستان انتقال میدهند. بعداً آنها را در مناطق مختلف کشور به آنهایی می فروشند، کسانی که توان عروسی کردن با دختر چینایی ندارد و شیوه ارزان و قابل دسترسی را انتخاب میکنند. پولیس اصلاً در ستیشن های ریل به چنین دختران همیشه متوجه نمی شوند.
در سال 2016 بن ریندال تهیه کننده فلم مستند «خواهران برای فروش» که در سال 2018 بر روی پرده نشان داده خواهد شد، با نشریه Vice مصاحبه کرد که در آن قصه یکی از دوستان دختر ویتنامی خود را بیان کرد. او را از قریه آبایی او دزدیدند و به چین جهت فروش روان کردند.
بن در سال 2010 به صفت معلم زبان انگلیسی در شمال ویتنام کار میکرد و با می 14 ساله دوست شد. یک سال بعد از رفتن او از کشور یکی از شاگردان سابقه به او نامه نوشت که می از قریه ناپدید شده و شاید، او را به چین روان کرده باشند، تا بفروشند. تماس گرفتن باد ختر نسبتاً دشوار بود: او را پیوسته کنترول میکردند، به برآمدن از خانه اجازه نمی دادند و به ندرت استفاده کردن از تیلفون به او اجازه میدادند. از این مکالمات کدام فایده متصور نبود، به خاطریکه او اصلاً نمی دانست که در کجا قرار دارد. او زبان خارجی هم بلد نبود و از دانش جغرافیا اصلاً تصور هم نداشت.
بن توانست معلوم کند که دختر آشنای او در قریه نزدیک پیکن به سر می برد. وقتیکه او جهت بازگرداندن دختر ویتنامی تلاش آغاز نمود، او به مشکل مواجه شد که برای شخص غربی قابل تصور نبود. اول اینکه، والدین می بصورت قطع از پذیرش دختر شان امتناع ورزیدند و گفتند که به بازگشت دختر شان خوش نخواهند شد و او را به مرگ تهدید کردند. دوم اینکه، خود می نیز نمی خواست به ویتنام برگردد و میخواست با پسر نوزادش در چین بماند.
در چین حتی زنان شوهردار را نیز دزدی میکنند و بعداً در محل دیگر میفروشند.
شیوه عمده سفارش نمودن عروس از ویتنام — برقرار نمودن رابطه شخصی با دلالان یا از طریق انتیرنیت می باشد. در قریه های جداگانه ولایات جنوب جعل کاران، قاعده تاً، خود با خریداران بالقوه — مردان یکه — در خیابان ها و کافی ها، آشنا میشوند. آنها به شکل اقارب عروسی نمودن خواهر یا دختر خود را پیشنهاد میکنند. همچنان شیوه پخش معلومات شفاهی از دهن به دهن نیز استفاده میشود.
ولی این شیوه برای خریداران غیرثروتمند در چین کار نمی دهد، چون آنها هنوز از انتیرنیت استفاده نمی کنند و از تیلفون های معمولی کار میگیرند. تعداد چنین مردم در چین 600 میلیون می باشد که اندکی کمتر از 50% جمیعت کشور را تشکیل میدهد. برای کابران فعال انتیرنیت سفارش نمودن عروس ساده تر است و مواجه شدن با جعل کاران دشوار می باشد. در سیستم جستجوی چینایی Baidu میتوان به گردهمایی وارد شد، جای که خرید عروسان مورد بحث قرار میگیرد. مردم تجارب شان را باهم تبادله میکنند و مشوره ها میدهند که چگونه میتوان از بازی خوردن هنگام معامله جلوگیری نمود.
